Oud-Katholiek IJmuiden

Columns | November 2012 - Adelbertuskerk

Adelbertuskerk

Met enige regelmaat bezoeken wij andere kerken. Soms gewoon om even rond te kijken, het mooie gebouw te bewonderen. Soms om een dienst bij te wonden. En in het meditatiecentrum van Schiphol maak ik regelmatig oecumenische diensten mee, op een rooms-katholieke, protestante of anglicaanse basis. En ik geniet daarvan. Meestal wel tenminste. Maar het zet mij ook vaak aan het denken, waarom ik toch zo gehecht ben aan de Adelbertuskerk.

Waarom ik “thuis” ben in de parochie, de gemeenschap, is mij wel duidelijk. Ik ken ze allemaal, de mensen die ’s zondags om me heen zitten. Sommigen heb ik zien opgroeien, anderen hebben mij nog als kleuter meegemaakt. Mijn leeftijdsgenoten ken ik soms al sinds de zondagschool. Zo zijn we haast een grote familie.

Maar hoe zit het met de kerk, het gebouw? Waarom ben ik daar in de laatste veertig jaar zo verbonden mee geraakt, dat ik er andere kerken altijd stiekem aan probeer af te meten?

Het begint natuurlijk al met de trap. Hoewel misschien lastig voor hen die minder goed ter been zijn, mij geeft dat het gevoel boven het alledaagse uit te klimmen. Bovengekomen zie je meteen de gemetselde muren. Baksteen, buitenmuren eigenlijk, die de buitenwereld, a.h.w.  naar binnenbrengen. Het planken plafond heeft bijna evenveel lichten als de sterrenhemel, ook al zijn het gewoon tl-balken. De met veel liefde door parochianen gemaakt kronen en kandelaars zijn eenvoudig: balken en koper, stoer en passend. Het orgel is weliswaar elektronisch, maar van prima kwaliteit en door een slimmigheidje komt het geluid, vol en breed, van de hele voormuur van de kerk.

Elementen waar ik van ben gaan houden, en ik zou er nog veel meer kunnen noemen. Maar wat mij het meeste raakt is een baan van licht. Soms valt tijdens de dienst een streep zonlicht over wand achter het altaar. En heel soms, valt die lichtbaan precies over het grote kruis dat daar hangt.

Natuurlijk kan je zeggen dat het komt omdat de bouwmeester destijds een heel lang smal raam langs het plafond heeft bedacht om de kerk wat lichter te maken. En geld voor mooi glas-in-lood was er niet, dus gewoon vensterglas. Of dat het gewoon komt doordat de zon op die tijd, op die plaats aan de hemel staat, zodat hij naar binnen schijnen kan. En dat er toevallig geen wolken voor zitten. En dat het komt door het instellen van zomertijd komt, anders was het pas na elf uur gebeurd, en dan zou niemand het zien. Allemaal toeval dus.

Maar dat al die architectonische en meteorologische, astronomische en chronologische aspecten soms samenwerken, speciaal om mij te raken, dat kán geen toeval zijn!

Hans