Oud-Katholiek IJmuiden

Columns | Augustus 2014 - Over bidden (III)

Deze maand hebben we het slotdeel van een driedelige, bijzondere column voor u. Carla werd geraakt door een preek van pastoor Robert, die in de eerste twee delen gepubliceerd werden. Vervolgens voegde ze er haar eigen, zeer persoonlijke verhaal aan toe, dat u nu hier kunt lezen. Mocht u deel één of deel twee nog niet gelezen hebben dan kunt u die hier vinden.

Over Bidden (III)

Eén van de vragen in het begin van de preek was: Hoe hebt ú het geleerd vroeger. Daar kan ik een heel kort antwoord op geven. Ik heb niet leren bidden vroeger. Ik ben opgegroeid in een niet- kerkelijk gezin. Mijn vader had helemaal niets met geloven in God en de kerk, mijn moeder niets met het instituut kerk, wel geloofde ze dat er meer tussen hemel en aarde was. Of dat dan God was????
Ook mijn moeder had van huis uit geen binding met een kerk. Haar ouders- mijn opa en oma- vonden het wel belangrijk dat hun vier kinderen kennis hadden over het christendom. Zij hebben daarom allemaal wel catechisatielessen gehad.
 Zo heb ik met mijn broers bijbellessen op de openbare school gevolgd. Ik kan me van die lessen niet veel meer herinneren. Slechts dat er een Rooms Katholiek pastoor één maal in de week op de basisschool langskwam. Hij kon geen orde houden. Alleen als hij verhalen uit de bijbel vertelde was het muisstil in de klas, want verhalen vertellen kon hij. Hebben we toen over "bidden" gesproken? Ik weet het echt niet meer.
De eerste keer dat ik bewust mee maakte hoe groot de impact van een gebed kan zijn, was ik volwassen en had ik al twee kinderen. Ik nam samen met mijn ex- echtgenoot deel aan een huiskamergroep vanuit de Vereniging voor Spierziekten Nederland. Zowel mijn man als oudste kind heeft een spierziekte. In deze groep deelden we ervaringen in het omgaan met deze aandoening. Het was een zeer gemêleerd gezelschap. Eén van de deelnemers was een vrouw van Surinaamse afkomst, naast de spierziekte die op latere leeftijd ontdekt werd, had ze de pech dat ze in haar jeugd polio gehad had. Hierdoor was ze behoorlijk gehandicapt en had veel pijnklachten. Zij was een zeer gelovige vrouw. Op één van onze bijeenkomsten had zij een bijzonder verhaal. Zeer opgewonden vertelde ze wat haar overkomen was. De pijnklachten verergerden en beperkte haar levensvreugde. Dagelijks bad zij tot God, dat was een gewoonte. Op een avond was haar gebed bijzonder intensief. In haar gebed vroeg ze Zijn hulp om haar pijn te dragen. En het wonder kwam. Als door een donderslag was haar pijn verdwenen. Niet slechts verlicht, nee, geheel verdwenen............... Zij was op het moment dat we elkaar ontmoetten al een week zonder pijnklachten! Ze straalde van top tot teen. Haar verhaal maakte diepe indruk op mij.

Een paar jaar later beviel ik van een derde zoon. Zielsgelukkig was ik met dit niet geplande kind erbij. Drie kinderen! Ik voelde me zo compleet. Helaas heeft dat geluk niet lang mogen duren. 9 weken oud overleed hij zeer onverwacht. Het was geen wiegendood, uit nader onderzoek bleek dat een aantal lichaamsfuncties niet goed waren en dat dit vroeg of laat de dood tot gevolg zou hebben.
Het verdriet was groot. Hij was opgebaard in zijn eigen wieg. De nacht voor zijn begrafenis zat ik kort naast zijn bed. Het was een koude periode in het jaar, het kamertje was niet verwarmd. In die nachtelijke uren heb ik gebeden tot God. Een heel kort gebed. Ik had immers niet leren bidden. Mijn gebed bestond uit één zin: God, geef me de kracht om de komende dag te doorstaan. En het wonder geschiedde.......  Ik kreeg die kracht, als een bliksemschicht. Zo voelde het. Een warme bal vooral in mijn buik, die uitstraling gaf aan mijn hele lijf. Deze kracht heeft me geholpen die zware begrafenisdag goed te doorstaan.  En dat gold niet alleen voor die dag, het gevoel is me weken lang bij gebleven en heeft me een moeilijke periode doorgeholpen.

Een jaar later zijn we verhuisd naar IJmuiden. En op de eerste kerstavond in IJmuiden zijn we naar een kerk gegaan. Dat deden we regelmatig met kerst.
Omdat het zo glad was, en wij onbekend waren met kerken in IJmuiden zochten we naar de dichtstbijzijnde kerk. En dat was de kerk van de H. Adelbertus. Daar heb ik het Onze Vader geleerd. Moest ik leren bidden? Nee, iedereen kan bidden. Lees de laatste woorden van de tweede column (het laatste deel van de preek) nog maar een keer. Daar staat het........................

Als je bidt voor jezelf, doe het dan zo.
Word stil,
word stil van binnen.
Luister naar de stem van je hart,
naar de klacht misschien die daaruit omhoog komt,
naar het verlangen dat daarin klinkt.
Luister naar het verlangen van je hart
en geef er woorden aan.
Laat je hart spreken,
met woorden,
met tranen misschien.
En betrek God er dan bij,
God, het geheim van ons leven,
degene uit wie ons leven voortkomt,
die ons leven draagt – ook als we daar even niks van voelen –
en naar wie ons leven uiteindelijk ook weer terugkeert.
Laat je hart spreken tot God,
vertel hem/haar wat er in je omgaat,
je vragen en je gevoelens,
je boosheid, je verdriet,
je blijdschap, je verlangen
Spreek je uit en geef het over – als je kunt…
Spreek je uit en laat het los…
En voel de ruimte die er dan komt,
de ruimte van binnen die je dan geschonken krijgt –
al is het maar voor even.
Het is de ruimte van de heilige Geest,
die je opwekt en je doet opademen,
die je doet weten dat je je weg niet alleen gaat
en die je hélpt om je weg weer te gáán.
AMEN.

Carla van Leeuwen