Augustus 2011 - Stilte

Stilte

Stilte.

Als vrijwilliger voor het Luchthavenpastoraat breng ik regelmatig een dagdeel door in het stiltecentrum op Schiphol. Reizigers komen daar om te bidden of te mediteren. Er zijn altijd wel mensen. Moslims, die knielen in de richting van Mekka. Joden zeggen buigend hun gebeden met “tefillien” (kleine huisjes met een tekst uit de Thora) op hun hoofd en hun hart. Christenen bidden bij de tafel, waar je een altaar in zou kunnen zien. En op allerlei manieren komen hier mensen uit alle religies hier mediteren. Ik zorg voor het kaarsje en ruim soms wat op. Maar vooral luister ik naar hun verhalen. En soms, als er niemand is, ga ik er zelf even zitten. Genieten van de stilte, een gebed, of even proberen de hersens stil te zetten en te luisteren naar de gedachten die dan overblijven. Is dat mediteren?.

 Het is er natuurlijk niet echt stil, maar vergeleken met de drukte van de luchthaven er omheen is het een oase van rust. Zo is het ook vaak in grote, oude kerken, al staan ze  in een druk stadscentrum. Iedereen stapt wel eens door zo’n openstaande kerkdeur naar binnen tijdens een middagje winkelen.  Als je er een geluidsmeter zou gebruiken, dan sloeg die regelmatig flink uit door geluid dat van buiten komt. Auto’s claxons, spelende kinderen bouwwerkzaamheden, en zelfs het draaiorgel op het kerkplein. Toch is het stil en iedereen kent wel dat gevoel dat de je die stilte niet mag doorbreken. Zelfs fluisteren is eigenlijk al teveel. Bidden lijkt het enige dat hier past. Of zingen, misschien, maar ook dat doe je niet zomaar. Hoe dat komt? De hoge gewelven, de akoestiek, de kunst, de toekijkende houten heiligen, het altaar en het zwijgende orgel. Of voelen we de aanwezigheid van de Allerhoogste hier beter?

En wat dan in onze eigen kerken op zondagmorgen? Voelen we daar ook die behoefte om stil te zijn? Natuurlijk zijn we een hechte gemeenschap, waar je elkaar groet, belangstelling toont voor elkaars gezondheid en zelfs even naar de vakantie vraagt. Maar we zijn ook een gelóófsgemeenschap, die straks een sacrament gaat vieren. En daarbij zijn geen toeschouwers, we zijn allemaal deelnemer. Dus enige voorbereiding lijkt op zijn plaats. Ons kerkboek heeft daarvoor een speciaal hoofdstukje. Voor wie het niet weet: het zijn die vrijwel nieuwe, onbeschadigde bladzijden die direct voor de versleten en gekreukelde pagina’s van de eucharistieviering zitten. Om voor jezelf te lezen en stil te bidden. Probeer maar eens!

HvdP