Januari 2014 - Naastenlief, naastenliever, naastenliefst

Naastenlief, naastenliever, naastenliefst

Naastenlief, naastenliever, naastenliefst. Drie ware verhalen.

Een oudere dame liep haar hondje uit te laten. Het regende pijpenstelen, maar de hond moest nou eenmaal. Een groepje duitse meisjes vroeg haar de weg naar de pont. Ze waren op de fiets op weg naar de camping in Egmond. "Ik wijs jullie straks de weg, maar zo nat kunnen jullie niet verder." zei de vrouw. "Ga maar mee naar mijn huis. Jullie hebben nog tijd genoeg om voor donker in Egmond te zijn." Pas een paar uur later gingen de meisjes weer op weg. Warm, de kleren gedroogd en de bruine-bonensoep had ze heerlijk gesmaakt.

In Spanje, net buiten Logroño, aan de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela,  woonde het echtpaar Rodriquez-Medel. Ze hadden net hun boerderij van de hand gedaan om nog een tijdje van hun oudedag te genieten toen de man overleed. De vrouw was ten einde raad, diep in de put en had geen behoefte verder te leven. Dagelijks bezocht de dorpspastoor haar. Maar haar idee “waar moet ik nou nog voor verder leven” was niet te doorbreken. Toen ook de pastoor er wanhopig van begon te worden, bedacht hij een list. "Felisa", zei hij, "voor al de pelgrims die hier passeren hebben we dringend een stempelpost nodig en wij hebben jou nodig om die te beheren". Al de volgende dag zat Felisa aan een tafeltje voor haar woning en bood ieder pelgrim een stempel aan. Een stempel én een praatje. En al gauw kwam er van alles bij: water uit de pomp, medaillons van de plaatselijke heilige, broodjes etc. De pastoor bleef dagelijks langskomen, totdat Felisa zei dat het niet meer nodig was.  Ze had een nieuw doel gevonden. Na haar overlijden nam haar dochter María de stempelpost over en tot op de dag van vandaag is ze daar. Iedere pelgrim kan dat bevestigen.

Jan kende Joop niet, voordat hij er toevallig getuige van was dat Joops huis werd ontruimd. Huurschuld. Joop stond er zo verslagen bij, dat Jan hem mee naar huis nam. Kom voorlopig maar bij mij wonen. Jan zocht uit hoe deze situatie was ontstaan. Joop is "bijzonder".Hij praat bijna niet en heeft maar een hobby: kijken naar een willekeurige tv-zender en tegelijkertijd luisteren naar een willekeurig radioprogramma. Joop had lang beschermd gewoond, maar kreeg toch een eigen huisje en hij kon zichzelf prima redden. Totdat hij een vriendin in huis haalde. Al snel liepen de schulden van het stel op. Huurschuld €2400 en een veelvoud hiervan bij allerlei instellingen. Jan betaalde de huurschuld. Omdat Joop anders nooit meer een huurhuis zou krijgen, zei hij. Toen Joop weer een flat had, ging Jan er na een tijdje kijken. Hij trof er de vriendin weer aan, die Joop op het balkon had opgesloten omdat hij “ondeugend” zou zijn geweest. Jan nam Joop weer mee naar zijn huis. Daar woonde Joop tot hij vanwege een blaas probleem in het ziekenhuis terecht kwam. Hierna volgde een verzorgingshuis, maar Jan vond dat ze slecht voor Joop zorgden. Hij haalde Joop weer naar zijn huis. Ik sprak Jan en Joop in het ziekenhuis waar Joop was voor een tweede behandeling voor zijn blaas. Morgen wordt Joop ontslagen uit het ziekenhuis. Jan komt hem halen en Joop gaat weer bij Jan wonen. (Namen veranderd)

Het bijbelse verhaal over de barmhartige Samaritaan is niet echt gebeurd.  Jezus verzon het om luisteraars duidelijk te maken wie hun naaste is. De oudere dame, de Spaanse pastoor en Jan hebben dát goed begrepen.
Ik hoop dat ik, dat wij, ook zo reageren als de gelegenheid zich voor doet. Dat we dat kunnen en - vooral - dat we dat durven!

Hans vdP