Maart 2013 - Rode Zee

Rode Zee

En toen stonden we ineens met de voeten in het water van de Rode Zee.

De Rode Zee waar Mozes zijn volk dwars doorheen leidde tijdens de vlucht uit de slavernij.  De zee waar God de farao en zijn leger vernietigde. De legendarische Rode Zee, die Egypte scheidt van de Sinaï-woestijn aan de overkant. En daarachter ligt het beloofde land.

Volgens de Bijbel blies de oostenwind de het water weg, zodat een strook droogviel, een doorgang voor het volk. Geleerden hebben vastgesteld dat dit hier niet gebeurd kán zijn. En dat Rode Zee een slechte vertaling is van het Hebreeuwse “yam suf”. Dat betekent “rietzee” en die ligt ergens in de Nijldelta. Maar nu telt dat voor ons even niet.  Vandaag geloven we in de Rode Zee.
Vorige maand heeft u hier het verhaal kunnen lezen dat Fiete schreef  over een kunstwerk dat door de maker Exodus II genoemd was. Ook dat ging over een vlucht.  Het Joodse volk vluchtte uit slavernij naar de vrijheid.  Exodus II, een eindeloze rij voeten , symboliseert de vlucht van honderdduizenden  asielzoekers uit Afrika naar Europa. Soms om economische redenen, maar vaker puur uit lijfsbehoud. Honger of oorlogen drijven mensen over zee naar de plek waar ze “het beloofde land” verwachten.

Voor Mozes en zijn volk was het oversteken van de zee nog maar een begin. Daarna begon de jarenlange strijd tegen honger, dorst, vermoeidheid en tegen hun eigen gebrek aan vertrouwen en ongeloof. Ook die asielzoekers van nu zijn nog niet uit de problemen als ze een Europees land bereiken. Om er te mogen blijven moeten zij eerst door jarenlange, vermoeiende strijd tegen wantrouwen en ongeloof. We mogen hopen dat zij dan steun van inwoners van hun gastland vinden, zoals het Joodse volk steeds weer geholpen werd door hun god.

En wij? Wat doen Marianne en ik hier aan de Rode Zee?  Is dit Exodus nummer 3? Nou, dat is wel een beetje overdreven, maar in zekere zin zijn we toch ook gevlucht, als is het dan ook met een vakantievlucht voor een weekje. Weg van de drukte en het gure weer, dat nog steeds geen winterweer is. Even een time-out nemen van de spannende  periode van wachten op de knieoperatie van Marianne. Even moed verzamelen, want - net als voor het Joodse volk - komt voor ons de moeilijkste periode pas ná de Rode Zee. In het bijzonder voor Marianne, want zij moet de pijnlijke operatie, weken van moeizaam herstel en maanden van revalidatie ondergaan. Maar net als het volk van Mozes zullen we uiteindelijk “het beloofde land” vast wel bereiken. 

En daarom staan wij dus ineens met de voeten in het water van de Rode Zee.

Hans van de Pieterman